FastsNFeasts Banner

3.24.2011

Happy Mpakaliaros Day!

Δύο γιορτές σε μία μέρα... Όχι μία, δύο. Καθόλου τυχαίο προφανώς, κι όμως οι περισσότεροι από εμάς το μόνο που σκεφτόμαστε αυτή τη μέρα είναι ο μπακαλιάρος! 



Πού θα τον φάμε- σπίτι ή έξω? Πώς- θα είναι φιλέτο ή κροκέτα? Με τί- η σκορδαλιά θα είναι με ψωμί, πατάτα ή καρύδι? Τέτοια σημαντικά και βαρύγδουπα. Άμα έχεις δε γνωστό Βαγγέλη ή Ευαγγελία σκέφτεσαι τί δώρο να πάρεις, αν θα βγάλει ή θα δεχτεί στο σπίτι (πόσο 60's αυτή η φράση) και, τώρα με την κρίση, να πάρεις τηλέφωνο ή να στείλεις SMS γιατί οι ρημάδες οι μονάδες πέφτουν σα τρελές...?

Περί εθνεγερσίας σκέψη καμία. Μη πω για τη Θεοτόκο και τον Ευαγγελισμό, από 'κει παν' κι άλλοι. Για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και το νόημα του, ίσως, λέω, ίσως να σκεφτόμασταν κάπου ανάμεσα στην 3η Γυμνασίου και την 2α Λυκείου. Πιό πρίν ως μικρό και ανώριμο το μόνο που σκεφτόσουν ήταν "Γιουπίίί!! Χάνουμε μάθημα σήμερα!", ή "Χα! Πλησιάζει η 25η. Θα πάω στην παρέλαση για να χάνω μαθήματα με τις πρόβες. Ή μήπως να μπω στη χορωδία για να μην κουράζομαι κιόλας?". Κάπου εκεί ανάμεσα στην 3η Γυμνασίου και την 2α Λυκείου, ωριμάζεις λίγο και μπορεί να σκεφτείς "Τί έγινε και έχουμε τόσες τυμπανοκρουσίες βρε αδερφέ?". Μετά...




Μετά, το χάος... Έρχεται η Τρίτη Λυκείου και πακέτο οι Πανελλήνιες. Και το μόνο που σκέφτεσαι είναι "Ααααααααααααααααααααα..." (Μετάφραση: Άγχος- άγχος- διάβασμα. Αν δε περάσω κάπου καλά, ήρθε το τέλος του κόσμου.). Μετά περνάς κάπου. Καλά- κακά, who gives a shit, αν είσαι τυχερός, έφυγες από το σπίτι σου. Και μετά κάθε φορά που έρχεται η 25η αναρωτιέσαι πού θα κανονίσεις για καφέ ή ρετσίνες/κρασί/ούζο/τσίπουρο, ενώ σε κάθε εξεταστική λες πάλι "Ήρθε το τέλος του κόσμου".

Μετά μπαίνεις 3-4 φορές στο νοσοκομείο και μια πυρηνική απειλή ίσως σε κάνει να ξαναπείς "Ήρθε το τέλος του κόσμου"... Ή η διπλωματική σου. But that's just me... Χαχα!

Για να επανέλθω όμως στο θέμα μας, περί μπακαλιάρου ο λόγος... Και την αναζήτηση του ιδανικού για τον καθένα μπακαλιάρου. Για εμένα ο τέλειος μπακαλιάρος είναι φιλέτο σε κουρκούτι μπύρας. Σα λουκουμάς. Με τραγανή κρούστα όταν δαγκώνεις και ταυτόχρονα αφράτη, όχι ξερή. Να μη στάζει λάδι αλλά να είναι ελαφριά και όμορφα χρυσισμένη. Ούτε αναιμικά λευκή και άψητη, ούτε ξερογκαγκανιασμένη και μαύρη. Το φιλέτο μέσα ψημένο και ζουμερό- όχι στεγνό και τηγανισμένο μέχρι θανάτου. (Πέθανε μια φορά το ψάρι, μην το ξανασκοτώσουμε στο καυτό λάδι!) Και χωρίς σκορδαλιά παρακαλώ!




Αυτά! Δε νομίζω να ζητάω πολλά... Ε? Στη Θεσσαλονίκη άραγε που έχει τέτοιο μπακαλιάρο? Ή και γαλέο, δεν κάνω διακρίσεις..!

Τί? Σου άνοιξα την όρεξη? Θες συνταγή? Δεν έχει σήμερα... Αύριο είναι αργία, οπότε σήμερα ξεκουραζόμαστε (αυτό το παρανοϊκό μόνο στην Ελλάδα!). Συνταγή next time!

Άντε, καλά να περάσουμε αύριο, καλό τριήμερο (!) και χρόνια πολλά στον Ευάγγελο και την Ευαγγελία! Προκαταβολικά!


No comments:

Post a Comment