As promised...

… Οι φακές! Κανονικά τις κάνω μόνο με γλυκοπατάτες. Στην κατάψυξη είχα και κολοκύθα κίτρινη η οποία κατέληξε στην κατσαρόλα επειδή το ψυγείο μου ήθελε απόψυξη. Δεν τρελάθηκα με την κολοκύθα, με ενοχλούσε λίγο αυτό το άρωμα πεπονιού που είχε. Την επόμενη φορά μόνο με γλυκοπατάτες.

Φακές με curry και γλυκοπατάτες

Υλικά για 4-6 άτομα

-4 κούπες βρασμένες φακές σχετικά al dente
-2 γλυκοπατάτες σε μέτριους κύβους
-1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
-1 σκελίδα σκόρδο τριμμένο
-1 κομμάτι φρέσκο τζίντζερ στο μέγεθος αντίχειρα (ενός νορμάλ αντίχειρα, όχι του king kong) τριμμένο
-2 κ.σ. σκόνη κάρυ
-το ζουμί από τις φακές

Εκτέλεση:

Σε ένα βαθύ σκεύος ζεσταίνουμε λίγο λάδι και τσιγαρίζουμε το κρεμμύδι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Μόλις μαλακώσει προσθέτουμε τη σκόνη κάρυ και συνεχίζουμε το τσιγάρισμα 2-3 λεπτά μέχρι να αποκτήσουμε μία ευωδιαστή πάστα. Προσθέτουμε το τριμμένο τζίντζερ και σκόρδο και τσιγαρίζουμε λίγο ακόμα.

Ρίχνουμε και τις γλυκοπατάτες και τις φέρνουμε μια δυο βόλτες να πάνε τα μπαχαρικά παντού. Δυναμώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε τις φακές και το ζουμί τους να τις σκεπάσει, ή περισσότερο αν θέλουμε το φαγητό σούπα. Εγώ προτιμώ να το τρώω με το πιρούνι.

Αφήνουμε να πάρει βράση και χαμηλώνουμε τη φωτιά. Σιγοβράζουμε μέχρι να γίνουν οι γλυκοπατάτες (ή στην περίπτωσή μου μέχρι να γίνουν οι φακές- δεν ήταν πολύ βραστερές) και να χυλώσει το φαγητό. Προσθέτουμε αλάτι κατά τα γούστα μας.

Σερβίρουμε με ξύσμα λεμονιού και μαϊντανό.

Curry on, please!

Κάρυ, σκόνη. Σα την Carrie Bradshaw: ή θα την αγαπήσεις ή θα την μισήσεις. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο… Μισό όμως, να το πιάσω από την αρχή για να μπείτε στο νόημα.

Να σας συστήσω την Jenny… Για την Jenny μου μίλησε η αδερφή μου κάποια στιγμή πέρσι που ήταν στη Νέα Υόρκη. Από τότε έχω γίνει φαν… Πριν κάποιες μέρες στο blog της έφτιαξε φακές σούπα με curry. Πάτε μια βόλτα από εκεί να την δείτε και πείτε και ένα γειά! (Εσάς τους 3-4 λέω που δε την ξέρετε… Αδερφούλα, εσύ, μια που είσαι ΝΥ, πήγαινε από κοντά να πεις ένα γειά).

Anyway, είδα τη συνταγή και θυμήθηκα μία που έκανα με φακές, γλυκοπατάτα και curry (και όχι μόνο). Έχει πιάσει και κρύο και σκέφτηκα “Τι ωραία ιδέα! Θα κάνω φακές με γλυκοπατάτες!”. Εχμμ, ναι ωραία, αλλά η έτοιμη σκόνη κάρυ έχει και αλάτι. Δεν πειράζει λέω, θα φτιάξω δική μου, και πήρα δρόμο σε αγορές και μπαχαράδικα να βρω φύλλα κάρυ.

Και, ναι! Βρήκα! Γιουπιιιιι!! Γυρίζω σπίτι, παίρνω την έτοιμη σκόνη στα χέρια μου και βλέπω αυτό…

Shocker! Ποιος θα το φανταζόταν πως η σκόνη κάρυ ΔΕΝ έχει κάρυ?? Δε μπορεί, λέω, κάποιο λάθος έχει γίνει. Ανοίγω το θείο γούγλη, τη Wikipedia και ό,τι ινδικό βιβλίο είχα… Η συσκευασία είχε δίκιο! Η σκόνη κάρυ, δεν έχει κάρυ… Ειρωνικό ε?

Λοιπόν, η ιστορία είναι η εξής: για όλα φταίνε οι Άγγλοι. The end.-

Όχι, πλάκα κάνω. Δηλαδή οι Άγγλοι όντως φταίνε αλλά αν δε σε ενδιαφέρει να μάθεις, πήδα αυτή την παράγραφο. Έμεινες? Ωραία, άκου... Τον καιρό της αποικιοκρατίας, στις κουζίνες της Ινδίας ένα νέο είδος Αγγλο-ινδικής κουζίνας γεννήθηκε στην προσπάθεια των Ινδών chef να προσαρμόσουν παραδοσιακά πιάτα (ένα εκ των οποίων και το πιάτο Tamil kari από το οποίο λέγεται ότι πήρε η σκόνη το όνομα της) στα γούστα και τις γευστικές παλέτες των Βρετανών εργοδοτών τους. Με την επιστροφή των Βρετανών στη μαμά πατρίδα έγινε μία προσπάθεια για αναπαραγωγή της πικάντικης αυτής γεύσης που είχαν δοκιμάσει στις αποικίες. Το αυθεντικό πιάτο κάρυ τυπικά περιείχε φύλλα κάρυ, κόλιανδρο, κύμινο, κουρκουμά, σιναπόσπορο, πιπέρι και τριγωνέλλα. Αυτά τα μπαχαρικά, εκτός από τα φύλλα κάρυ παραδόξως, έγιναν η βάση για τη (Βρετανική) σκόνη κάρυ που είναι και αυτή που γνωρίζουμε και αγοράζουμε. Για την ακρίβεια είναι ένα masala, δηλαδή μείγμα μπαχαρικών. Στην ινδική κουζίνα υπάρχουν πολλά διαφορετικά μείγματα (masalas) με χαρακτηριστικότερο και πιο γνωστό το garam masala. Αυτά εν συντομία. Η ινδική κουζίνα και τα μπαχαρικά της, καθώς επίσης και η φιλοσοφία πίσω από αυτή, είναι τεράστια και μία παράγραφος είναι ελλιπέστατη για να περιγραφεί ακόμη ένα τμήμα της. Αλλά τέλος πάντων, μία ιδέα να έχουμε.

Πήρα και πάλι λοιπόν την έτοιμη σκόνη στα χέρια μου και όσες γνώσεις απέκτησα με το ψάξιμο και έκανα browsing στα μπαχαρικά μου. Κόλιανδρος, κύμινο, κουρκουμάς, πιπέρι καγιέν, σιναπόσπορος, μαραθόσπορος… Check! Σκόρδο σκόνη δε θα έβαζα αφού θα έμπαινε στο μαγείρεμα… Όμως παπαρουνόσπορο δεν είχα, ούτε μοσχοσίταρο- γνωστό και ως τριγωνέλλα ή τσιμένι(!).

Δεν ξαναπήγαινα σε μπαχαράδικο την ίδια μέρα και είπα να δοκιμάσω έτσι. Έτριψα τους σπόρους μάραθου και μουστάρδας (σινάπι) στο γουδί και ανακάτεψα με τα λοιπά τριμμένα μπαχαρικά. Κανονικά θα έπρεπε και τα υπόλοιπα να είναι σε ολόκληρη μορφή και να τα κονιορτοποιήσω όλα μαζί, εξασφαλίζοντας έτσι μια πιο δυνατή γεύση, έντονο άρωμα και για να είμαι και αυθεντική στο κάτω-κάτω της γραφής. Αλλά δε βαριέσαι, εγώ ήθελα να αναπαράξω το μπασταρδεμένο(!) Βρετανικό κάρυ masala. Ιδού!

Το έτοιμο είναι στα αριστερά και το δικό μου στα δεξιά. Φαίνεται εξάλλου, είναι πιο χοντροτριμμένο και ζωντανό. Χρησιμοποίησα το μείγμα μου για να φτιάξω τις φακές, η συνταγή για τις οποίες θα μπει σε άλλο post γιατί αλλιώς αυτό θα βγει τεράστιο.

Τα συμπεράσματα για το κάρυ μου… Ήταν αρκετά κοντά σε γεύση. Χρειάζεται η τριγωνέλλα. Είναι αυτή που δίνει το χαρακτηριστικό πικάντικο άρωμα στην σκόνη κάρυ. Πάντα έλεγα ότι το άρωμα είχε κάτι γνώριμο, κάτι μου θύμιζε, και τώρα που έμαθα για την τριγωνέλλα, το εντόπισα. Θυμίζει λίγο παστουρμά! (αν δε με πιστεύεις, πήγαινε τώρα να μυρίσεις το κάρυ σου. Τώρα! Κλείσε τα μάτια και μύρισε. Αυτό που σου τρυπάει τη μύτη είναι το τσιμένι! Εντάξει, μπορείς να ανοίξεις τα μάτια τώρα). Την επόμενη φορά θα βάλω, οπωσδήποτε.

Να δω τώρα τι θα κάνω με τα φύλλα κάρυ που πήρα..!

ΥΓ: Οι φακές το Σάββατο… Promise!

Say cheese

Disclaimer: Δε θα μπω, επαναλαμβάνω, ΔΕ θα μπω (Γιάννη) στη διαμάχη “τυρί ίσον φέτα και όλα τα άλλα κασέρια”. Η φέτα είναι τυρί. Το κασέρι είναι τυρί. Το emmental δεν είναι κασέρι. Τέλος.- :P

Προχθές, μετά από αρκετό καιρό, έφαγα λίγο τυρί. Ανθότυρο. Υπέροχο, ήπιο, ζουμερό και γαλακτερό ανθότυρο. Αν και ο γενικός κανόνας της κορτιζόνης απαγορεύει τα τυριά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όπως το ανθότυρο καλή ώρα, καθώς επίσης και όλα τα τυριά που έχουν αλάτι σε ποσοστό μικρότερο από 1-2%*. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι…

ΕΦΑΓΑ. ΤΥΡΙ.

Το ομολογώ. Εντάξει, το παραδέχομαι… Λατρεύω τα τυριά. Σε ανησυχητικό βαθμό. Λευκά, κίτρινα, σκληρά, μαλακά, φρέσκα ή ώριμα, από αγελαδινό πρόβειο, κατσικίσιο γάλα ή συνδυασμό τους, ήπια ή βρωμερά, με μούχλα εσωτερική, εξωτερική ή χωρίς, κρεμώδη ή πικάντικα. Ελληνικά, γαλλικά, ιταλικά, ολλανδικά, ισπανικά, αμερικάνικα… Δεν έχω πρόβλημα. Δεν κάνω διακρίσεις.

Αν ήμουν χαρακτήρας στο sesame street θα ήμουν το cheese monster. Με δική μου αντίστοιχη ωδή στα τυριά. Όταν περνάω μπροστά από τα ψυγεία με τα τυριά σε super market ή παντοπωλεία για να χαζέψω (yes, I do that), κάνω κάπως έτσι (όπου “cookie” βάλε “τυρί”). Από μέσα μου ευτυχώς, αν και όχι πάντα…

Αν ήμουν χαρακτήρας στα φιλαράκια, θα ήμουν η Μόνικα. Με τη διαφορά ότι δεν αρκούμαι σε ένα σπίτι από τυρί αλλά θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο από τυρί... Με σύννεφα από αέρινη ρικότα, βράχια από αυθεντικό σκληρό clothbound cheddar, άμμο από τριμμένη παρμεζάνα, ωκεανούς από κατίκι, ποτάμια από cream cheese και δέντρα από καπνιστό gouda… Ο κατάλογος με τα τυριά μπορεί να συνεχίζεται για ώρες.

Αν υπήρχε επάγγελμα που να ταξιδεύεις τον κόσμο για να δοκιμάζεις τα διάφορα τυριά, αυτό θα έκανα. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει- ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει. Πιο σωστά, υπήρξε, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ήταν η δουλειά αυτού του τύπου… Lucky guy! Κι εγώ ακόμα ψάχνω να βρω το βιβλίο του…

Anyway… Πριν 2 χρόνια, είχα την τύχη να ταξιδέψω στην Πάρο. Τότε όπως και τώρα έπαιρνα κορτιζόνη. Εκεί γνώρισα μία από τις ωραιότερες γραβιέρες που έχω δοκιμάσει ως τώρα. Ένα ψήγμα ήταν αρκετό για να με κάνει να φύγω από το νησί με ένα ολόκληρο κεφάλι. Αυτό το Σεπτέμβρη παρέλαβα άλλο ένα. Δυστυχώς η κορτιζόνη με πρόλαβε πριν προλάβω να το γευτώ. Το έκοψα, το μοίρασα γύρω-γύρω και φύλαξα και λίγο για εμένα. Σε βάζα με ελαιόλαδο και αρωματικά…

Έφτιαξα λαδοτύρι κοινώς. Και τα βαζάκια περιμένουν υπομονετικά στο ψυγείο την κατανάλωση τους. Κι εγώ κάθε φορά που ανοίγω το ψυγείο τα κοιτάζω και ψιθυρίζω “Sooooon, very soon…. ”. Ανυπομονώ να τελειώσει η κορτιζόνη και να πέσω με τα μούτρα..!

* Εννοείται σε μικρές ποσότητες… (Γιατί τι νόημα έχει να φάω ένα κιλό cottage cheese με 2% αλάτι?  Θα ισοδυναμεί με  20gr αλάτι, χοντρικά 3-4 κουταλάκια του γλυκού. Ας έτρωγα ένα τοστ που λέει ο λόγος. Sneaky, sneaky salt…)

Υγ: Δεν έχει συνταγή σήμερα… Μόνο απλή κατάθεση της (ανησυχητικής?) αγάπης μου για το υπέρτατο γαλακτοκομικό.