Happy Mpakaliaros Day!

Δύο γιορτές σε μία μέρα... Όχι μία, δύο. Καθόλου τυχαίο προφανώς, κι όμως οι περισσότεροι από εμάς το μόνο που σκεφτόμαστε αυτή τη μέρα είναι ο μπακαλιάρος! 

Πού θα τον φάμε- σπίτι ή έξω? Πώς- θα είναι φιλέτο ή κροκέτα? Με τί- η σκορδαλιά θα είναι με ψωμί, πατάτα ή καρύδι? Τέτοια σημαντικά και βαρύγδουπα. Άμα έχεις δε γνωστό Βαγγέλη ή Ευαγγελία σκέφτεσαι τί δώρο να πάρεις, αν θα βγάλει ή θα δεχτεί στο σπίτι (πόσο 60's αυτή η φράση) και, τώρα με την κρίση, να πάρεις τηλέφωνο ή να στείλεις SMS γιατί οι ρημάδες οι μονάδες πέφτουν σα τρελές...?

Περί εθνεγερσίας σκέψη καμία. Μη πω για τη Θεοτόκο και τον Ευαγγελισμό, από 'κει παν' κι άλλοι. Για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και το νόημα του, ίσως, λέω, ίσως να σκεφτόμασταν κάπου ανάμεσα στην 3η Γυμνασίου και την 2α Λυκείου. Πιό πρίν ως μικρό και ανώριμο το μόνο που σκεφτόσουν ήταν "Γιουπίίί!! Χάνουμε μάθημα σήμερα!", ή "Χα! Πλησιάζει η 25η. Θα πάω στην παρέλαση για να χάνω μαθήματα με τις πρόβες. Ή μήπως να μπω στη χορωδία για να μην κουράζομαι κιόλας?". Κάπου εκεί ανάμεσα στην 3η Γυμνασίου και την 2α Λυκείου, ωριμάζεις λίγο και μπορεί να σκεφτείς "Τί έγινε και έχουμε τόσες τυμπανοκρουσίες βρε αδερφέ?". Μετά...

Μετά, το χάος... Έρχεται η Τρίτη Λυκείου και πακέτο οι Πανελλήνιες. Και το μόνο που σκέφτεσαι είναι "Ααααααααααααααααααααα..." (Μετάφραση: Άγχος- άγχος- διάβασμα. Αν δε περάσω κάπου καλά, ήρθε το τέλος του κόσμου.). Μετά περνάς κάπου. Καλά- κακά, who gives a shit, αν είσαι τυχερός, έφυγες από το σπίτι σου. Και μετά κάθε φορά που έρχεται η 25η αναρωτιέσαι πού θα κανονίσεις για καφέ ή ρετσίνες/κρασί/ούζο/τσίπουρο, ενώ σε κάθε εξεταστική λες πάλι "Ήρθε το τέλος του κόσμου".

Μετά μπαίνεις 3-4 φορές στο νοσοκομείο και μια πυρηνική απειλή ίσως σε κάνει να ξαναπείς "Ήρθε το τέλος του κόσμου"... Ή η διπλωματική σου. But that's just me... Χαχα!

Για να επανέλθω όμως στο θέμα μας, περί μπακαλιάρου ο λόγος... Και την αναζήτηση του ιδανικού για τον καθένα μπακαλιάρου. Για εμένα ο τέλειος μπακαλιάρος είναι φιλέτο σε κουρκούτι μπύρας. Σα λουκουμάς. Με τραγανή κρούστα όταν δαγκώνεις και ταυτόχρονα αφράτη, όχι ξερή. Να μη στάζει λάδι αλλά να είναι ελαφριά και όμορφα χρυσισμένη. Ούτε αναιμικά λευκή και άψητη, ούτε ξερογκαγκανιασμένη και μαύρη. Το φιλέτο μέσα ψημένο και ζουμερό- όχι στεγνό και τηγανισμένο μέχρι θανάτου. (Πέθανε μια φορά το ψάρι, μην το ξανασκοτώσουμε στο καυτό λάδι!) Και χωρίς σκορδαλιά παρακαλώ!

Αυτά! Δε νομίζω να ζητάω πολλά... Ε? Στη Θεσσαλονίκη άραγε που έχει τέτοιο μπακαλιάρο? Ή και γαλέο, δεν κάνω διακρίσεις..!

Τί? Σου άνοιξα την όρεξη? Θες συνταγή? Δεν έχει σήμερα... Αύριο είναι αργία, οπότε σήμερα ξεκουραζόμαστε (αυτό το παρανοϊκό μόνο στην Ελλάδα!). Συνταγή next time!

Άντε, καλά να περάσουμε αύριο, καλό τριήμερο (!) και χρόνια πολλά στον Ευάγγελο και την Ευαγγελία! Προκαταβολικά!

Ωωωωωπ... Flop!

Σχετικά με αυτή τη σούπα που λέγαμε... Τον τελευταίο καιρό, τις Τετάρτες συγκεκριμένα, ο οργανισμός μου συνηθίζει να ανεβάζει πυρετό. Μαζί με τη λαϊκή ένα πράγμα. Πριν 2 βδομάδες λοιπόν (Θεέ, πώς περνούν οι μέρες) με την ευκαιρία της "λαϊκής", είπα να φτιάξω σούπα.

Μία kind-of-βελουτέ σούπα λαχανικών, με μπρόκολο, καρότο, γλυκοπατάτα, σπιτικό ζωμό κοτόπουλο και σκόνη κάρυ. Πολύ ωραία και ζεστή και κρύα, για μία-δυό μέρες όσο να πέσει ο πυρετός. Εγώ όμως είχα κάνει ποσότητα που τάιζε λόχο!! Αφού έφαγα, έγιανα, έβαλα και στην κατάψυξη για ώρα ανάγκης (καλή ώρα όπως την προηγούμενη Τετάρτη), κοίταζα τα ανεξάντλητα αποθέματα σούπας και αναρωτιόμουν τί θα μπορούσα να κάνω.

Εμπνεόμενη από ένα βιβλίο που αγόρασα πρόσφατα, είπα να κάνω μία παραλλαγή ενός αλμυρού κέικ. Δίχρωμο: μια ζύμη με τη σούπα και μια με φέτα. Μαρμπρέ κοινώς, απλώς σε αλμυρή version. Τα έβαλα κάτω λοιπόν, βιβλίο, κομπιουτεράκι για τις αναλογίες, μάζεψα τα υλικά και έφτιαξα τη βασική ζύμη κάνοντας κάποιες αλλαγές και αντικαταστάσεις υλικών! Τί χαρά! Την άφησα να ξεκουραστεί όπως υποδείκνυε το βιβλίο για να εξασφαλίσω την επιτυχία της συνταγης... Χαχα! Εδώ γελάμε...

 

Χώρισα τη ζύμη, τα ανακάτεψα, και τα στρίμωξα σε μια φόρμα αλουμινίου (Νο 115- too small). Τί όμορφα, έφτιαξα στρώσεις, έβαλα την αγάπη μου, και το έβαλα σε προθερμασμένο φούρνο... Κι ύστερα... Πουφ! Όχι αυτό το πουφ, αυτό το πουφ:

Ευτυχώς είχα προνοήσει (μετάφραση: ήξερα ότι τα είχα κάνει μπάχαλο εκ των προτέρων) και είχα βάλει μια λαδόκολλα από κάτω. Κουτσά- στραβά το έψησα. Το πόσα πράγματα πήγαν στραβά είναι πολλά για να τα απαριθμήσω! Το θέμα είναι οτί από το φούρνο βγήκε ενα κέικ, καθισμένο, με μία χαράδρα ωσάν το Γκραν Κάνυον... Μέσα στον πανικό μου δεν έβγαλα αναμνηστική φωτό.

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν κρίμα να το πετάξω. Αμαρτία που λέει και η γιαγιά μου! Αμέσως σχεδον το έκοψα σε φέτες και το έβαλα στο γκριλ. Και προέκυψε αυτό:

Κάτι ανάμεσα σε φρυγανιά και ψωμί. Τραγανό απέξω, ζουμερό/υγρό μέσα. Όχι αξιομνημόνευτο. Τρωγόταν, νόστιμο ήταν αλλά και να ήθελα να το επαναλάβω δε θα μπορούσα! Δε κράτησα τη συνταγή της επιτυχίας αποτυχίας!

Συμπέρασμα: τα κείκ δεν προσφέρονται για αυτοσχεδιασμούς! Υπάρχει λόγος που τα υλικά είναι αυτά που είναι, και στις αναλογίες που είναι. Με τις υγείες μου!

Big in Japan

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Αυτό το post είναι μεγάλο, επαναλαμβάνω, αυτό το post είναι ΜΕΓΑΛΟ. Πάρτε μια φωτό του τι ακολουθεί για να μη βαρεθείτε.  Ευχαριστώ.

Την Παρασκευή το πρωί, όπως όλος ο κόσμος, με το άνοιγμα του υπολογιστή έμαθα για το σεισμό και το τσουνάμι στην Ιαπωνία. Η είδηση ήταν παντού, με live συνδέσεις και έκτακτα δελτία, ήταν αδύνατο να σου ξεφύγει. Πέρασα σχεδόν όλο το πρωί, με την κούπα του καφέ στο ένα χέρι και το ποντίκι στο άλλο να σερφάρω για περισσότερα. Τα ξέχασα όλα, ακόμα και να φάω πρωινό και δεκατιανό (Κι όμως!). 

Είχα καθηλωθεί μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ψάχνοντας περισσότερες εικόνες. Σαν υπνωτισμένη, αφού πέρασα από το in.gr και άλλες σελίδες με νέα, κατέληξα στη σελίδα του BBC- που είχε live streaming- να παρακολουθώ με τις ώρες. Ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Το μεσημέρι με βρήκε να κάθομαι στην ίδια θέση, με κλειστό τον browser, αλλά βαθύτατα προβληματισμένη. Όχι τόσο για την φυσική καταστροφή και τις συνέπειές της, όσο για εμένα. Καθόμουν στη σιωπή και σκεφτόμουν τί ήταν αυτό που με έκανε να κοιτάζω για ώρες τόσες εικόνες καταστροφής. Αναρωτιόμουν αν είναι φυσιολογική ανθρώπινη περιέργεια ή αν η υπερ-προβολή εικόνων βίας από τα ΜΜΕ με έχει κάνει ένα «όρνιο» που διψάει για τέτοιες εικόνες και δεν αρκείται στη είδηση αλλά θέλει να δει… Πώς έγιναν τα σπίτια, πώς αντιδρούσαν οι άνθρωποι, πώς παρέσυρε το νερό συντρίμμια και αυτοκίνητα.

Τη σιωπή έσπασε ένας ήχος. Ήταν το στομάχι μου που δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Είχε στερηθεί ήδη δύο γεύματα και δεν επρόκειτο να στερηθεί κι άλλο και το έκανε σαφές μονομιάς. Η αλήθεια είναι πως το κακόμοιρο είχε κολλήσει στην πλάτη από την πείνα. Από φαΐ όμως? Δεν είχα μαγειρέψει ΠΡΟΦΑΝΩΣ και ήθελα κάτι να με γεμίσει και να με «ζεστάνει». Comfort food…

Μακαρόνια! Αυτό είναι!  Ήθελα μακαρόνια… αλλά τελικά είχα σούπα από την Τετάρτη και έφαγα αυτή, παγωμένη…! (Περισσότερα για τη σούπα και τις περιπέτειες της ακολουθούν σύντομα.) Όμως με τη πρώτη ευκαιρία έκανα τα μακαρόνια! Μια γρήγορη συνταγή με λίγα υλικά.

Αρχίζουμε βάζοντας το νερό να βράσει. Από το ψυγείο παίρνουμε μια ντομάτα, λίγη φέτα, ξεθάβουμε από την κατάψυξη εκείνο το λίίίίίγο μπέικον που μας είχε μείνει από εκείνη την καρμπονάρα (ή μήπως ήταν από την κασερόπιτα?) και λυπόμασταν να το πετάξουμε, και τέλος, λίγο μαϊντανό (εγώ είχα μόνο κατεψυγμένο αλλά είναι τραγικό λάθος- Φρέσκο και πάλι φρέσκο!).

Βγάζουμε και ζυμαρικά, κατά προτίμηση πένες ή κάτι άλλο κοντό, ρίγανη, πιπέρι και αλάτι -αν και το κρίνω περιττό αφού έχει φέτα και μπέικον.
Αφού βράσει το νερό ρίχνετε (εσείς όχι εγώ) αλάτι (όσο σας φωτίσει ο Θεός- συμβουλές για την ποσότητα δε μπορώ να δώσω αλλά το πακέτο γράφει πάνω συνήθως) και τα ζυμαρικά. Υπολογίζω περίπου 100gr ανά άτομο. Όσο αυτά βράζουν ετοιμάζουμε τα υπόλοιπα. Κόβουμε τη ντομάτα σε ροδέλες και το μπέικον σε κομμάτια. Και επειδή δεν περνάει η ώρα, για να ξεχαστούμε, θρυμματίζουμε τη φέτα, φροντίζοντας να αφήσουμε και μερικά μεγάλα κομμάτια.

Και επειδή και πάλι τα μακαρόνια δεν έχουν γίνει μέχρι να τα κάνουμε αυτά, πάμε μια βόλτα από τον υπολογιστή να δούμε αν μας μίλησε κανείς στο messenger. Και αφού διαπιστώσουμε ότι δεν μας μίλησε κανείς στο messenger, γυρνάμε, κόβουμε σαλάτα να είναι έτοιμη και τσεκάρουμε τα μακαρόνια. Μόλις γίνουν τα σουρώνουμε, και κρατάμε στην άκρη λίγο από το νερό τους. Ξεπλένουμε λίγο την κατσαρόλα και την βάζουμε πάλι πάνω στο μάτι.

 

Βάζουμε ελαιόλαδο να ζεσταθεί. Δε θα πάρει πολύ αφου τόσο το σκεύος όσο και το μάτι είναι ήδη ζεστά. Σοτάρουμε το μπέικον για ένα λεπτό σε μέτρια προς δυνατή φωτιά να ροδίσει ελαφρά. Μόλις πάρει λίγο χρώμα (ή και καθόλου- I don’t judge) προσθέτουμε τις ροδέλες της ντομάτας και ανακατεύουμε ελαφρά για ένα δυο-λεπτά.

Όταν διαλυθούν, ρίχνουμε και το νερό από τα μακαρόνια για να γίνει  η σάλτσα. Αφήνουμε να βράσει ένα λεπτάκι ακόμα. Είναι σχεδόν έτοιμη. Ρίχνουμε τη φέτα, τη ρίγανη και το πιπέρι και ανακατεύουμε να ομογενοποιηθούν.

Σβήνουμε τη φωτιά, τουμπάρουμε τα μακαρόνια μέσα  και ανακατεύουμε. Τελευταία στιγμή κόβουμε το μαϊντανό, δίνουμε μια-δυό στροφές να πάει παντού και σερβίρουμε.

Καλή όρεξη! Α, ναι, το πιάτο πάει τέλεια με σαλάτα αγγούρι με άνηθο και λευκό ξύδι balsamico… Σλούρπ!

Γρήγορες πένες με σάλτσα φέτας

Υλικά για 4 άτομα:
- 400-500gr ζυμαρικά
- 1 μεγάλη ντομάτα ή 2 μικρές προς μέτριες, σε ροδέλες
- 120gr φέτα
- 4 φέτες μπέικον
- 4 κ.σ. ελαιόλαδο
- λίγα κλωναράκια μαϊντανό (προαιρετικά)
- ρίγανη, όση σας αρέσει
- αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση:

Βράζουμε τα μακαρόνια, σουρώνουμε και κρατάμε περίπου μισή κούπα από το νερό τους.

Σε ένα βαθύ τηγάνι ή στο ίδιο σκεύος ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το μπέικον σε μέτρια προς δυνατή φωτιά να ροδίσει. Προσθέτουμε τις ντομάτες και μαγειρεύουμε 2 λεπτά μέχρι να διαλυθούν. Αφαιρούμε τις φλούδες (αν θέλουμε) και ρίχνουμε το νερό από τα μακαρόνια. Βράζουμε για ένα λεπτό ακόμα. Προσθέτουμε τη φέτα, τη ρίγανη και το πιπέρι και αφήνουμε λίγο να λιώσει το τυρί.

Σβήνουμε τη φωτιά, ρίχνουμε τα μακαρόνια και το μαϊντανό και ανακατεύουμε μέχρι να καλυφθούν τα μακαρόνια από τη σάλτσα και ο μαϊντανός να πάει παντού. Σερβίρονται και τρώγονται αμέσως.

To know us better...

Αγαπητό απέραντο κενό,
ένα δωράκι για εσένα!

Και τώρα που συστηθήκαμε, λίγα λόγια για το blog…

Δε ξέρω γιατί το ξεκινάω. Μάλλον γιατί μου αρέσει η μαγειρική και ήθελα να το μοιραστώ και με άλλα άτομα πέρα από τα αγαπημένα μου, που είναι τόσο υπομονετικά όταν τα μπουκώνω ή τα βάζω να δοκιμάσουν “τη νέα-καταπληκτική –υπερτέλεια συνταγή” που διάβασα, εμπνεύστηκα ή συνέθεσα  με βάση κάποια άλλη συνταγή.

Ας μη γελιόμαστε, στη μαγειρική όπως και στη μουσική σπάνια υπάρχει παρθενογένεση..! (Χάχα!… τι τέλειο κλισέ!) Σίγουρα θα υπάρχουν συνταγές που κάτι θα θυμίζουν, προφανώς επειδή κάπου είδα κάτι παρόμοιο. Όταν θυμάμαι πού το είδα θα το αναφέρω.

Σχετικά με το ύφος της μαγειρικής μου, είναι ένα -περίεργο?- μείγμα!

Φοιτητικό: με ό,τι έχει το ψυγείο και χρήση με όσο το δυνατόν λιγότερων σκευών- ιδανικά μια κατσαρόλα- (αφού θα πρέπει να τα πλύνω μετά στο χέρι… μόνη μου!)

Έθνικ: επιρροές από ξένες κουζίνες σε ότι αφορά τα μπαχαρικά και κάποια υλικά.

Υγιεινό  (ενίοτε): με πιάνει μια μανία για βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, θερμίδες κλπ, και τέλος,

Ανάλατο: Πολλές φορές ξεχνάω να βάλω, από συνήθεια. Δε φταίω εγώ, η ρημάδα η κορτιζόνη.

Συνταγή θα ακολουθήσει σύντομα(ελπίζω). Σε τρία τέρμινα. Προς το παρόν προσπαθώ να βάλω την κουζίνα μου σε μία τάξη. Μετάφραση: τρέχω γύρω-γύρω, σα κοτόπουλο χωρίς κεφάλι, αγχωμένη για το ότι τα μπαχαρικά μου δεν είναι σωστά οργανωμένα, τα αλεύρια δεν είναι σε όμορφα βάζα and so on, and so on… Λες και θα τα δει κανείς..! Η τελειομανία που λέγαμε...

 

 

 

Καταραμένη ύπαρξις!

ΥΓ: Τις φωτογραφίες τις έβαλα γιατί βρίσκω τα post που έχουν μόνο κείμενο αφόρητα βαρετά..! Το ίδιο και τα βιβλία. Γι’ αυτό προτιμώ τα comics… Χα!

ΥΓ2:  Παρεμπιπτόντως, αυτά στη φωτογραφία είναι orangettes που έφτιαξα για ένα φιλικό πρόσωπο, ακολουθώντας αυτή τη συνταγή.

ΥΓ3: Παρεμπιπτόντως, δεν ήξερα ότι το παρεμπιπτόντως γράφεται έτσι. Έτρωγα ένα μι... Thank God for Word dictionary!

ΥΓ4: Ποιο είναι το όριο υστερόγραφων  που μπορείς να βάλεις σε ένα “γράμμα”? Οεο?

Χελλόου, Γουόρλντ!*

......
Αχεμ… Γκουχ, γκουχ…

- Εε… Γιούχου! Είναι κανείς εκεί??

Πολλή ησυχία… Λες να μιλάω μόνη μου στο απέραντο κενό?

- ΓΕΙΑΑΑΑ… Γειάάά... Γειάά… ειάά… ά... ά…

Ας πω κάτι ακόμα:

- Είμαι η Σοφία και μ’ αρέσει να μαγειρεύω και να τρώω. Συνήθως αυτά τα δύο πάνε μαζί. Όταν ήμουν 18 το υπουργείο παιδείας (?) με ρώτησε τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Τότε νόμιζα ότι ήθελα να γίνω Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, κι έτσι βρέθηκα εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία 9 χρόνια (σπουδά)ζω σε μια πόλη την οποία λατρεύω. 

Όσο για τη σχολή όπου να’ ναι την τελειώνω. Με κούρασε λίγο, με αρρώστησε, με διαμόρφωσε(*) και με βοήθησε να μάθω τον εαυτό μου. Κυρίως να καταλάβω ότι… δε μου αρέσει!

Από το 2005 το κατώτερο γαστρεντερικό μου έχει επαναστατήσει. Απέκτησε μία κολλητή, τη νόσο του Crohn, και έχει πλέον δική του άποψη για τη ζωή μου. Ή μάλλον, τη ζωή μας. Δε του αρέσει το άγχος, η πίεση, οι συμβιβασμοί και η στεναχώρια. Θα το χαρακτήριζα βέρο Θεσσαλονικιό (χαλλλαρά). Όταν ζορίζεται τα χαλάμε λίγο… Μου κόβει το φαί και με παιδεύει μέχρι να συνετιστώ και να επαναφέρω τις συνθήκες που του αρέσουν. Ηρεμία και εσωτερική γαλήνη -την οποία τις περισσότερες φορές βρίσκω μέσα από τη μαγειρική.

Όπως είναι λογικό, με το φαγητό έχω μια σχέση αγάπης-μίσους. Πιο σωστά, έχω μία σχέση πάθους! Κι έτσι η ζωή κυλάει, μεταξύ νηστειών και συμποσίων…Between Fasts and Feasts!

* ΤΗΜΜΥ επιρροές- "Hello, world!".